سوره القیامة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ
1به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است و مهربانى‌اش هميشگى؛ به روز قيامت سوگند مى‌خورم،
وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ
2و به نفس سرزنش‌گر قسم مى‌خورم.
أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ
3آيا انسان گمان مى‌كند كه ما هرگز استخوان‌هايش را جمع نخواهيم كرد؟
بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ
4چرا در حالى كه تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را درست و نيكو بازسازى كنيم،
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ
5[نه اينكه به گمان او قيامتى در كار نباشد] بلكه انسان مى‌خواهد [با دست و پا زدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارنده‌اى قوى است] باز كند [تا براى ارتكاب هر گناهى آزاد باشد!]
يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ
6[با حالتى آميخته با ترديد] مى‌پرسد: روز قيامت چه وقت است؟
فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ
7پس هنگامى [است] كه چشم [از سختى و هولناكى آن] خيره شود،
وَ خَسَفَ الْقَمَرُ
8و ماه تاريك و بى‌نور گردد،
وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ
9و خورشيد و ماه به هم جمع شوند.
يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ
10آن روز انسان گويد: گريزگاه كجاست؟
كَلاَّ لا وَزَرَ
11اين چنين نيست، هرگز پناهگاهى وجود ندارد.
إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ
12آن روزقرارگاه [نهايى] فقط به سوى پروردگار توست.
يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ
13آن روز است كه انسان را به اعمالى كه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاه مى‌كنند.
